Se Xosé Otero Abeledo é o corpo, Laxeiro é a alma, ou como el mesmo decía o seu eu, a súa esencia, o motor desa máquina que era o seu corpo. O que deixou de ser pseudónimo para converterse en nome, tomouno da sús avoa A Laxeira, coñecida así por ser do lugar da Laxe, aínda que, no seu mundo fabulador e fantástico, o artista contaba que llo dera o Naranxo, un personaxe mítico habitante do Marquesado de Romeá, que o bautizou con tal nome cunha das laxes tan abundantes nas terras do Deza. Desas mesmas laxes tomou Laxeiro o se estilo máis persoal e irrepetible, a chamada estética do granito, coa que continuaba a tradición pétrea dos canteiros medievais barrocos, plasmada nesta ocasión na arte do debuxo e da pintura. Debuxante e pintor, pois no concebía a pintura sen o debuxo, creou un universo propio formado por uns personaxes carnavalescos, mitolóxicos, fantásticos, ás veces incluso deformados, aínda que non esqueceu as representacións de rotundas maternidades e de retratos, nos que a personalidade do retratado parece saír do lenzo ou do papel, sen esquecer os seus autorretratos e os debuxos que realizaba nun mantel, nun anaco de pepel ou donde puidese. A súa vida transcorreu en Lalín e en Vigo, agás os períodos pasados en Madrid e Pontevedra, os seus anos de inmigrante na Habana coa súa familia e os anos pasados en Arxentina, no seu autoexilio artístico, onde se converteu nun activo membro da comunidade galega alí residente.
